About Me
Hi! I’m Taglish Girl. I love to write about my personal life, my interests and specially about mental health issues. Hindi ako english speaking in person, I use taglish to my writings and English is my favorite subject when I was studying. Honestly, hindi ako magaling sa English, siguro dahil kulang ako sa confidence at dahil mula pagkabata hanggang paglaki, dala-dala ko yung fear na naramdaman ko since Grade one. Nang dahil sa fear na yun hindi ako nakapag-aral ng maayos, that’s why hindi ako gumaling sa english. I believe, learning never ends. Sa loob at labas man ng paaralan, matututo ka. Enough lang for daily use yung natutunan ko, pero araw-araw akong nagaaral at nagbabasa online, para madagdagan yung mga natutunan ko.
Because of depression, unti-unti kong natuklasan ang mga tungkol sa sarili ko, sa mga nangyari at naranasan ko since childhood, na may suicidal mind pala ako. Kaunting kabiguan, kaunting sakit ay parang gusto ko nang maglaho sa mundo. Bata palang punung-puno ang isip ko ng suicide thoughts. Habang tumatagal tumitindi ang mga negative and suicide thoughts ko at unti-unti ring nagbago ang lifestyle ko, pati na rin kung paano ako makitungo sa mga tao. Yung understanding na hindi lahat ng tao ay mapagkakatiwalaan. I built walls, hindi na ako masyadong lumalabas ng bahay. That’s the reason why unti-unting nawala ang mga natutunan ko. But, just like I said, natututo ako everyday dahil ayokong masayang ang life ko na wala akong nagawa sa buhay ko.
I’m confident to say that I am a suicidal being, dahil dito sa blog ko, malaya ako. Malayang ihayag lahat ng saloobin ko. A place where I know that my depression, my weaknesses and failures are understood.
Minsan tumatambay ako sa mga Suicide Support Groups sa Facebook, para magbigay ng mga payo sa mga nagiisa, sa mga nararamdaman nilang hindi tama, at sa mga taong nagpaplanong magpakamatay. Nagbibigay ako ng payo sa abot ng makakaya ko, dahil sa paggawa nito, nakakaramdam ako ng long-lasting joy. My desire is to tell them the words that I wanted to hear from someone but there’s no one ever tried to help me to be free from myself. Kaya ginagawa ko iyon sa maraming katulad ko, dahil tuwing ginagawa ko iyon, ay parang ginagawa ko na rin sa sarili ko.
I do believe, I have a purpose. God has given me the eyes to see people, lalo na sa mga taong kagaya ko rin. At marahil, kaya ko naranasan kung gaano kahirap ang magisa: magisa sa kahinaan, sa mga pagkakamali, at magisa kahit na may pamilya ka, ay para maintindihan ko ang mga taong nakakaranas nito at matulungan ko.
Marami akong gustong gawin sa blog na ito. Marami akong gustong paagusin at pakawalan mula sa isip at sa puso ko na matagal ko nang inipon, tinago at binalewala. This time, susundin ko lahat ng gusto ko.
If you are a suicidal being like me, gusto kong malaman mo na hindi ka nagiisa. Marami ang katulad natin na nage-exist sa mundo. Embrace the truth na ang tao ay hindi dapat nagiisa. It’s okay to be a fragile being, a vulnerable person. Lahat ng weakness ay napapalakas ng iba if di mo kayang palakasin ang sarili mo. You deserve someone who is good enough to accept you, to understand you and to love you. That someone doesn’t have to be a lover, friend is enough. Huwag ka sanang mapabilang sa statistics ng mga taong pinatay ng kanilang mga sarili.
Whatever happens, stay alive.
Because of depression, unti-unti kong natuklasan ang mga tungkol sa sarili ko, sa mga nangyari at naranasan ko since childhood, na may suicidal mind pala ako. Kaunting kabiguan, kaunting sakit ay parang gusto ko nang maglaho sa mundo. Bata palang punung-puno ang isip ko ng suicide thoughts. Habang tumatagal tumitindi ang mga negative and suicide thoughts ko at unti-unti ring nagbago ang lifestyle ko, pati na rin kung paano ako makitungo sa mga tao. Yung understanding na hindi lahat ng tao ay mapagkakatiwalaan. I built walls, hindi na ako masyadong lumalabas ng bahay. That’s the reason why unti-unting nawala ang mga natutunan ko. But, just like I said, natututo ako everyday dahil ayokong masayang ang life ko na wala akong nagawa sa buhay ko.
I’m confident to say that I am a suicidal being, dahil dito sa blog ko, malaya ako. Malayang ihayag lahat ng saloobin ko. A place where I know that my depression, my weaknesses and failures are understood.
Minsan tumatambay ako sa mga Suicide Support Groups sa Facebook, para magbigay ng mga payo sa mga nagiisa, sa mga nararamdaman nilang hindi tama, at sa mga taong nagpaplanong magpakamatay. Nagbibigay ako ng payo sa abot ng makakaya ko, dahil sa paggawa nito, nakakaramdam ako ng long-lasting joy. My desire is to tell them the words that I wanted to hear from someone but there’s no one ever tried to help me to be free from myself. Kaya ginagawa ko iyon sa maraming katulad ko, dahil tuwing ginagawa ko iyon, ay parang ginagawa ko na rin sa sarili ko.
I do believe, I have a purpose. God has given me the eyes to see people, lalo na sa mga taong kagaya ko rin. At marahil, kaya ko naranasan kung gaano kahirap ang magisa: magisa sa kahinaan, sa mga pagkakamali, at magisa kahit na may pamilya ka, ay para maintindihan ko ang mga taong nakakaranas nito at matulungan ko.
Marami akong gustong gawin sa blog na ito. Marami akong gustong paagusin at pakawalan mula sa isip at sa puso ko na matagal ko nang inipon, tinago at binalewala. This time, susundin ko lahat ng gusto ko.
If you are a suicidal being like me, gusto kong malaman mo na hindi ka nagiisa. Marami ang katulad natin na nage-exist sa mundo. Embrace the truth na ang tao ay hindi dapat nagiisa. It’s okay to be a fragile being, a vulnerable person. Lahat ng weakness ay napapalakas ng iba if di mo kayang palakasin ang sarili mo. You deserve someone who is good enough to accept you, to understand you and to love you. That someone doesn’t have to be a lover, friend is enough. Huwag ka sanang mapabilang sa statistics ng mga taong pinatay ng kanilang mga sarili.
Whatever happens, stay alive.
|